Luke Combs, Zach Bryan, Jelly Roll – Rolling Stone

Söylentileri unut çıkış yapan yıldız Megan Moroney’nin kimin hakkında şarkı söyleyip söylemeyeceği hakkında – “Tennessee Orange”, aşkın bize meydan okuyabileceği bağlılıklar üzerine tatlı, baygın bir düşünce. Annem ve babam onaylamayabilir ama endişelenmemeliler: Derinlerde bir yerde, bu Georgialı kızın kanı hâlâ Bulldog kırmızısı akıyor.

Bu teşekkür hayatın ruhsal titreşimlerine bağlanmak, soğuk, sıcacık topraktan cennete ve oradan büyüklerin vizyonlarına kadar yolculuk eder. Bunun tek başına kırılgan bir çekiciliği olurdu, ancak ateşli söz yazarı Zach Bryan, yaşamak ve her şeyi hissetmek için bir öfkeyi çağrıştıran gırtlaktan gelen feryatlarla her şeyi bozar.

Ülke süperstarı Luke Combs, orijinal kadın anlatıcının ve her şeyin şaşırtıcı derecede sadık bir okuması olan beklenmedik bir kapak sunuyor. Tracy Chapman’ınki kadar iyi mi? Kime sorduğunuza bağlı, ama yine de tarihi bir an ve buz gibi bir klasiğin canlandırıcı bir canlanışı.

Umutsuz zamanlar çağrısı Umutsuz önlemler için. Jelly Roll (Nashville’in en beklenmedik ve her yönüyle sevilen yeni yıldızı), bu ağır riffing vampirinden kurtarılmayı hak etmediğini biliyor – bu, onu her şeye kadirden yardım eli almaya çalışmaktan alıkoyacak değil. Keman ve vokallerin girdabı sizi daha yüksek bir güce inandırmaya ya da onun gazabından korkmaya yetiyor.

Gaz boru hattı işçisiyken ülke fenomeni Bailey Zimmerman Jelly Roll’unkinden biraz daha az gerçek olan bir inancı benimsiyor, ancak yine de “Dini olarak” özleminde kendisini doğrudan Tanrı ile konuşurken buluyor. Onun durumunda, çarçur ettiği bir kadının bağlılığına ağıt yakıyor ve hiçbir ün ya da servet onu günahlarının acısından kurtaramaz.

Herhangi bir Chris Stapleton konuk spotu mutlaka duyulması gereken bir yer olacağına söz veriyor ve bu sefer, dürüst olalım, yardıma ihtiyacı olmayan Carly Pearce’a bir yardım teklif ediyor. Yine de, “We Don’t Fight Anymore”daki ortak kalp kırıklıkları ustaca; Pearce’ın başarısız bir aşk yüzünden körelmiş teslimiyet duygusu, sizi perişan edecek.

Parker McCollum döngüleri başarısız bir ilişkinin bu katı yürekli öpücüğündeki keder aşamalarından geçerek. Son nakarata doğru yükseldiğinde, bu kavurucu dünya politikası düpedüz katartik hissettiriyor. (Muhtemelen bugüne kadarki en büyük hiti olacak bir kariyer şarkısı gibi de geliyor.)

hepimiz gidiyoruz bir gün ölmek için, öyleyse neden hayatı gaz kelebeği açık yaşayamıyorsun? Red Dirt crossover, “Something’s Gonna Kill Me”de kıvılcım saçan gitar rifflerinin arasından hızla geçerken Corey Kent’in mantığı bu. Kadercilik kulağa nadiren bu kadar özgürleştirici geliyor.

Warren Zeiders oynadı TikTok ününü büyük bir şirket anlaşmasına dönüştürdü ve duygusal country şarkı yazımını kitlelere ulaştırmak için çok daha iyi. Şarkıcı-söz yazarı, yavaş yavaş yanan bu uğursuz baladda Hershey, Pensilvanya, daha iyi muhakeme gücünü devre dışı bırakır ve hem kaderi hem de ölümü baştan çıkarır. Neden? Tabii ki güzel bir kadın için.

“Rengi boynum hala kanımla aynı,” diye şarkı söylüyor Kentucky vahşisi Elvie Shane. Ancak “Unutulmuş Adam” gerici bir rant değildir. Shane’in şikayet listesi soylulaştırmayı ve bankanın emeklilik planımızı alt üst etmesini içeriyor, bunların hepsini bir arena için yeterince büyük olan kalp-kayaya dönüştürüyor.

Hala var Yılın bitmesine altı ay kaldı ama 2023’te Miranda Lambert ve Leon Bridges’in bu işbirliğinden daha şehvetli bir işbirliği olması pek olası değil. Biri çelik gövdeli, diğeri dalgalı ruhlu iki Teksas titanı, ocaktaki sıcak bir ateş gibi birlikte çıtırdıyor. İyi bir şarapla iyi eşleşir.

ile yazılmış Jason Isbell’i Amerika’nın en iyi şarkı yazarlarından biri yapan zengin ayrıntı ve katı gerçek duygusu, “Cast Iron Skillet” günlük hayatın ayrıntılarında daha büyük dersler buluyor. Değerli anlar, yanlış adımlar – bunlar öğrendiğimiz pişmiş tatlardır. Asla yıkanmamalıdırlar.

Kimberly Perry- Eskiden Band Perry’nin dinamik ön kişisi – yeni bir başlangıç ​​​​yapmak için gerçek hayattan bazı bilgeliklere sahip. Solo çıkışının kendi Phoenix benzeri kavisi var ve “Burn the House Down”da net bir amaçla evdeki alevleri körüklüyor.

Ne zaman geliyor orijinal günaha göre şeytan ayrıntılarda gizlidir, özellikle de harika bir hikaye anlatıcısıysanız. Ashley McBryde, “Learned to Lie”da, müzmin bir yalancının soyunu klinik bir kesinlikle takip ediyor; sinsice parlak yazıları sizi şarkının sonuna kadar yere serecek.

yılın en alışılmadık taşra aşk şarkısı “Psychopath”, Morgan Wade’in baş döndürücü “Wilder Days”inin tesadüf olmadığını kanıtlıyor. Nazik balad daha en başından büyülüyor ve ancak söz yazarı inatçı ama sadık sevgilisiyle evren üzerinde kafa yorarken oradan gelişiyor: “Bizden önce hayat var mıydı?”

Lainey Wilson muslukları Deana Carter’ın benzer şekilde nostaljik “Çilek Şarabı” nı çağrıştıran bu sersemletici, hareketli melodide o ilk yaz romantizminin şekerli zirvesine. Karizmatik Wilson son zamanlarda her yerdeydi – Luke Combs için açılıyor, Jelly Roll ile şarkı söylüyor – ve bu yadsınamaz hit bunun nedenini kanıtlıyor: O çok iyi.

dört nala koşarak Bir sınır kaşifinin sabit hızı olan “Lowland Trail”, ana kaya bilgeliğinden oyulmuş gibi hissettiren yolunuzu bulmak için tek bir kancayı bir metaforla karıştırıyor. Sırf oturup bunu söylemek için doğru yere sahip olmak için arka bahçede bir kamp ateşi yakmak isteyeceksiniz.

Kan bağları, soyadları, ailevi hapishaneler — Indiana söz yazarı Stephen Wilson Jr., bu güçlü akustik baladında aile tarihinin akışından kaçmak için elinden gelenin en iyisini yapıyor ve belki de bu büyüklerin (özellikle adaşı) sandığından daha fazlasını bildiğini keşfediyor. Yoğun bir dinleme, korku dolu, arınma ve sonunda kabullenme.

hepiniz selamlayın kraliçe. Hayatının ilerleyen dönemlerinde yıldızlara dönüşmesine devam eden Tanya Tucker, yaşlılığın artritik pişmanlığına doğru ilerliyor ve tüm bunların ne anlama geldiğini merak ediyor. Ancak bu rodeo şarkısının mesajı açık: yarışma ancak o bittiğini söylediğinde biter.

Gerçek mavi eşitlikçilik ihtiyaçları iyi bir gitar yalaması ile gelmek ve John Osborne bunu biliyor. Müstakbel küçük insanlara görüldüklerini hissettirmek hepimizi yükseltiyor ve TJ Osborne da bunu biliyor. “Kimsenin Kimsesi”nde kardeşler, abartılı dokunaklılık ve müthiş bir ritimle aynı vizyonu paylaşıyorlar.